Νικήτης 2020
Δημήτρης Μιχαλάκης
Ο Δημήτρης Μιχαλάκης γεννήθηκε το 1977 στην Ελευσίνα. Σπούδασε φωτογραφία στο Focus School of Photography στην Αθήνα. Από το 2004 είναι τακτικός συνεργάτης στο περιοδικό K, (Καθημερινή της Κυριακής) και στο E (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία). Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις (Spiegel, Die Zeit, Rolling Stones Magazine, Le Monde, Washington Post, International NY Times, Vice). Έχει ταξιδέψει με δημοσιογραφικές αποστολές σε πολλές χώρες.
Ατομικές εκθέσεις: 2013: «Burnout» (σε εξέλιξη), Colemine Gallery, Ζυρίχη, Ελβετία
2010: «Λεωφόρος ΝΑΤΟ», Γκαλερί Cheapart, Αθήνα, Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, Ελλάδα
2008: «Old School» Sen Yung China Gamma Photo Agency Πολιτιστική Ολυμπιάδα της Κίνας
Ομαδικές εκθέσεις:
2016: Burnout, European Month of Photography, MUSA-Museum, Βιέννη, Αυστρία, Burnout, Athens Photo Festival, Αθήνα, The Road Not Taken, Medphoto Festival, Ρέθυμνο, Depression Era, Στην Εποχή της Ύφεσης, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα
2014: Le Mois de la Photo, La Maison Europeenne de la Photographie, Παρίσι, Fotohonap, Βουδαπέστη, 22η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση «Λογότυπα», Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης | Photo Biennale, Θεσσαλονίκη, No Country for Young Men: Contemporary Greek Art in Times of Crisis, Bozar, Palais des Beaux – Arts & Atelier Bouwmeester, Βρυξέλλες, Βέλγιο, Austerity and Greece, Γκαλερί Uri- Eichen Gallery, Σικάγο, Η.Π.Α.
2012: Lumix Festival
“42 Μέρες”
Το να φωτογραφίζεις μέσα στην περίοδο της καραντίνα κατά την διάρκεια της έξαρσης της πανδημίας covid-19 σήμαινε τη συνειδητοποίηση του πρώτου περιορισμού, του περιορισμού τού βλέμματος, το οποίο αρχικά μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί που επέτρεπε η βεβαίωση κυκλοφορίας.
Και αργότερα τη συνειδητοποίηση για το πώς το physical distancing σχετιζόταν και έπαιρνε τη μορφή τού social distancing.
Και μπορεί η σωματική απόσταση να είναι μια κατεξοχήν φωτογραφική λειτουργία, η μετατροπή της σε κοινωνική απόσταση ωστόσο μετέτρεψε και το φωτογραφικό μέσο σε ενεργό κομμάτι μιας βιοπολιτικής που παρέκλινε από το μέχρι πρότινος κοινωνικά και σωματικά “υγιές”, δημιουργούσε την ανάγκη για νέες “κανονικότητες” και απαιτούσε το κέντρο της πόλης σε διαδικασία ερημοποίησης αποκλείοντας την οποιαδήποτε παρουσία ως εν δυνάμει παθογόνα -ή φέρουσα μια προηγούμενη -παθολογική πλέον- κανονικότητα.
Το να περιμένεις κάποια πρωινά να αδειάσει η Συγγρού ή η Εθνική οδός, είτε για να τις διασχίσεις είτε για να κατασκευάσεις φωτογραφικά τη νέα κανονικότητα, είναι κάτι που στην προ-Covid εποχή δε θα ήταν δυνατό καν να φανταστείς. Οι ΜΕΘ έγιναν το σημείο αναφοράς μας, όχι μόνο ως τόποι διακομιδής ασθενών, αλλά και ως τόποι διεκδίκησης των αναγκαίων για τη δημόσια υγεία.
Ωστόσο έγιναν και το πρότυπο για το πώς πρέπει να είναι οι προσωπικοί μας χώροι κι εμείς μέσα σε αυτούς.
Η δυστοπία μιας ενδεχόμενης και κάποιες φορές αναμενόμενης έκτακτης κατάστασης έγινε υλική πραγματικότητα και βιώθηκε όχι σε κοινά bunker όπου συγκεντρώνονται ομάδες ανθρώπων που από κοινού φροντίζουν να σωθούν, αλλά μέσα σε εκατομμύρια ξεχωριστά bunkerστα οποία μετατράπηκε ο κάθε ιδιωτικός χώρος.
Φιναλίστ 2020
Αντώνης Πασβάντης
Ο Αντώνης Πασβάντης έχει την έδρα του στην Καβάλα, στη Βόρεια Ελλάδα. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Ηλεκτρονικά στο Brunel University του Δυτικού Λονδίνου και φωτορεπορτάζ στη Leica Akademie στην Αθήνα.
Το έργο του έχει παρουσιαστεί στο Athens Photo Month 2006 Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι, στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης και επίσης στο φεστιβάλ φωτογραφίας Οδησσού/Μπατούμι.
Από το 2015 έως το 2017 παρακολουθεί την προσφυγική κρίση. Μέρος του έργου του «The Clamor of Idomeni» (Η κραυγή της Ιδομένης) έχει παρουσιαστεί στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Adelaide Photo Festival. Από το 2017 καταγράφει τις επιπτώσεις των ελληνοτουρκικών συνόρων στους ανθρώπους.
Η δουλειά του «Sombre Caste» ερευνά την άνοδο μιας νέας σκοτεινής τάξης ως επακόλουθο της δεκαετούς ελληνικής κρίσης
“Sombre Caste”
«Έβρος» είναι το όνομα του ποταμού, που διασχίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα και την ελληνική επικράτεια όπου άνθρωποι από τέσσερις διαφορετικές εθνικότητες (Έλληνες, Ρομά, Μουσουλμανική μειονότητα και Πομάκοι) συνυπάρχουν ειρηνικά.
Παρόλα αυτά, υπάρχει πάντα μια επιφυλακτικότητα ανάμεσα στους δυο γείτονες, επειδή ο Έβρος υπήρξε διαρκές πεδίο προηγούμενων συγκρούσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτό το γεγονός μετατρέπει τον Έβρο σε μια από τις πιο ή ίσως την πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή της Ευρώπης.
Τους τελευταίους τρεις μήνες ο Έβρος βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των μεγάλων ειδησεογραφικών δικτύων λόγω της προσπάθειας χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων να φτάσουν στην Ευρώπη. Η τουρκική κυβέρνηση τους παραπλάνησε, διαδίδοντας ψευδείς ειδήσεις ότι η Ελλάδα άνοιξε τα σύνορα για όσους θέλουν να περάσουν στη χώρα.
Οι φωτογραφίες μου παρατηρούν το σχήμα μιας νέας τάξης πολιτών που έχει δημιουργηθεί ως συνέπεια της ελληνικής κρίσης. Αυτή η κάστα υπήρχε πάντοτε, αλλά λόγω της κοινωνικής συνοχής και των ισχυρών οικογενειακών δεσμών της ελληνικής κοινωνίας η κατάστασή τους δε βγήκε ποτέ στην επιφάνεια.
Το γεωγραφικό άκρο πάντοτε πίεζε τις ζωές των ανθρώπων του Έβρου, αλλά από το 2010, όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση, έλαβε χώρα μια μεταμόρφωση της μεσαίας τάξης. Τα περισσότερα εργοστάσια του Έβρου έκλεισαν και μετατράπηκαν σε βιομηχανικά πτώματα. Περισσότεροι άνθρωποι οδηγήθηκαν απότομα στη φτώχεια και η παραμελημένη περιοχή του Έβρου, με την πάροδο του χρόνου, μετατρέπεται σε μια αχαρτογράφητη και απομονωμένη περιοχή.
Από την άλλη πλευρά, ο Έβρος είναι η πύλη για την Ευρώπη για χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Από το 2000 περισσότεροι από 400 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν τον ποταμό. Σύμφωνα με το δρ. Παυλίδη, γιατρό και ιατροδικαστή στην περιοχή, η κύρια αιτία θανάτου είναι είτε πνιγμός είτε υποθερμία.
Οι πρόσφυγες που καταφέρνουν να διασχίσουν τον ποταμό του θανάτου συνήθως ξεμένουν σε ένα παραμελημένο κέντρο κράτησης έως ότου η κεντρική γραφειοκρατία να αποφασίσει για το μέλλον τους.
Byron Smith
Ο Byron Smith (γεν. 1986) είναι Αμερικανός ανεξάρτητος φωτογράφος με έδρα την Αθήνα. Με σπουδές στην ιστορία, έβαλε στην άκρη την πένα και έπιασε το φακό για να καταγράψει αυτή την εποχή.
Πριν μετακομίσει στην Αθήνα τον περασμένο Αύγουστο, εργαζόταν ως ανταποκριτής στη Νέα Υόρκη από το 2011. Έχει συνεργαστεί με τα έντυπα The New York Times, Le Monde, Der Spiegel, Getty Images και The Wall Street Journal, μεταξύ άλλων.
Ο Byron συμμετείχε στο The New York Times Portfolio Review το 2017 και επιλέχθηκε ξανά για το 2020. Το έργο του έχει δημοσιευτεί στα μέσα: Getty Images, The New York Times, The Wall Street Journal, The Sunday Times, The Guardian, Le Monde, Der Spiegel και VICE.
Βραβεία :
• 2020 New York Portfolio Review Selected Participant 2019 Vogue Italia Portfolio Review Attendee 2019 New York Press Photographers Association Best in Show 2018 Yunghi Grant Recipient 2018 New York Press Photographers Association Best in Show 2017 New York Times Portfolio Review 2017 PhotogrVphy Magazine & Grant: Finalist Mosul Offensive 2016 2017 En Foco Fellowship 2016 New York Press Photographers Association • News Picture Story: 1η θέση
• National / International News: 1η & 3η θέση 2011 New York Press Association
• Feature «Occupy Wall Street Protesters on the No.4 Train» 1η θέση 2011 National Press Photographers Association Monthly News Clip Contest
• Feature/Multiple Picture: «Springfield’s Deadly Tornadoes»: 2η θέση 2008 New Jersey Press Association Better Newspaper Contest
• Spot News: 3η θέση 2007 Boston Press Photographers Association College Photojournalism Contest
• News: 1η & 2η θέση
• Photo Story: 1η & 3η θέση Εκπαίδευση 9/2004 -5/2008 Βοστώνη University Boston, MA
• B.S. στη Δημοσιογραφία, με ειδίκευση στο Φωτορεπορτάζ
“Backstop, Η ζωή στο προ-Brexit Londonderry”
Το Londonderry ή «Derry», όπως το έχουν ονομάσει οι Καθολικοί εθνικιστές, είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Βόρειας Ιρλανδίας που θα μπορούσε να επηρεαστεί από το Brexit εάν οριστούν σύνορα.
Το άγχος που εκφράζουν πολλοί σε αυτήν την περιοχή, είναι ότι τα σύνορα ως αποτέλεσμα του Brexit ενδέχεται να απειλήσουν την ειρηνευτική συμφωνία του 1998, τη συνθήκη που έβαλε τέρμα στη βία μεταξύ Προτεσταντικών Ενωτικών και Καθολικών Εθνικιστών.
Ο μηχανισμός ασφαλείας Backstop, ένα σχέδιο πλέον ανενεργό, ήταν η λύση του Ηνωμένου Βασιλείου για τη δημιουργία μιας μεθορίου που να μη μοιάζει με τα κοινά σύνορα ανάμεσα στις δυο χώρες.
Πρόσφατα, ένας άνδρας που πρόσκειται στους εθνικιστές εξέφρασε την οργή του σε μια παμπ για την ιδέα ότι θα έπρεπε να οδηγεί με τα γράμματα «GB» στην πινακίδα του αυτοκινήτου του.
Επομένως, είναι απολύτως πιθανό αυτός ο φόβος να οδηγήσει σε θυμό, και τελικά σε βία, με πρόφαση την παραμικρή δυσκολία.
