Νικητής 2020
Fabio Bucciarelli
Ο Fabio Bucciarelli είναι βραβευμένος φωτογράφος και συγγραφέας, γνωστός για την καταγραφή των συγκρούσεων και των συνεπειών του πολέμου σε ανθρωπιστικό επίπεδο.
Την τελευταία δεκαετία έχει καλύψει εκτενώς τα μεγάλα διεθνή γεγονότα στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ευρώπη και στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Οι φωτογραφίες ντοκουμέντου του Bucciarelli έχουν αναγνωριστεί με τα πιο διάσημα βραβεία του κλάδου, ανάμεσα στα οποία το Χρυσό Μετάλλιο Robert Capa, το World Press Photo, το βραβείο του Φωτογράφου της Χρονιάς POY, το Prix Bayeux για Πολεμικούς Ανταποκριτές, το Days Japan International, μεταξύ άλλων βραβείων και διακρίσεων.
Οι εικόνες του Bucciarelli δημοσιεύονται συχνά σε διεθνή περιοδικά και εφημερίδες και οι φωτογραφίες του εκτίθενται, σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, σε μουσεία και γκαλερί παγκοσμίως και εμφανίζονται σε πολλές συλλογές.
“Παίρνουμε τους νεκρούς από το πρωί μέχρι το βράδυ”
Τη στιγμή που ο κορονοϊός σάρωνε τη βόρεια Ιταλία, κατά τη διάρκεια μιας αποστολής για τους New York Times, απέκτησα αποκλειστική πρόσβαση στους εργαζόμενους του Ερυθρού Σταυρού που πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα στο Μπέργκαμο, το πιο βαριά χτυπημένο τμήμα της πιο βαριά χτυπημένης περιοχής της Ιταλίας, για να παρακολουθήσουν όσους μολύνθηκαν και να μεταφέρουν όσους βρίσκονταν σε χειρότερη κατάσταση στο νοσοκομείο.
Ήταν μια απελπιστικά προσωπική εικόνα του τρόπου με τον οποίο ο κορονοϊός διέλυσε τη μία οικογένεια μετά την άλλη σε μια περιοχή με ιδιαίτερα συνεκτικούς δεσμούς. Δουλεύοντας προσεκτικά, με γυαλιά, γάντια και αναπνευστήρα και ντυμένος με προστατευτική στολή, ταξίδεψα μαζί με τους εργαζόμενους στο ασθενοφόρο και μπήκα στα υπνοδωμάτια, στα σαλόνια και στις κουζίνες των οικογενειών τη ζωή των οποίων διέλυσε ο ιός.
Το απλό περιβάλλον που συνάντησα ερχόταν σε αντίθεση με τη σημασία αυτού στο οποίο είχε μετατραπεί το Μπέργκαμο: εκείνη τη στιγμή ήταν το επίκεντρο της καταστροφής από τον κορονοϊό σε ολόκληρο τον κόσμο.
Όταν τα παιδιά αποχαιρετούσαν τις μητέρες, τους πατεράδες, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, οι οποίοι δένονταν σε φορεία και απομακρύνονταν, κανείς δεν μπορούσε να ξέρει αν θα ήταν για τελευταία φορά. Ωστόσο, το έργο δεν σταμάτησε στην εξώπορτα.
Μπήκα σε παραφορτωμένες μονάδες εντατικής θεραπείας και σε διαδρόμους νοσοκομείων ασφυκτικά γεμάτους με ασθενείς Covid-19. Στις πιο τραγικές περιπτώσεις, οι οικογένειες μού επέτρεψαν να τις ακολουθήσω σε νεκροταφεία για τις περιορισμένης έκτασης και ωστόσο οδυνηρές τελετές στις οποίες μπορούσαν να παρευρεθούν μόνο οι πιο κοντινοί συγγενείς.
Φιναλίστ 2020
Chery Dieu Nalio
Ο Chery Dieu Nalio γεννήθηκε στην Αϊτή το 1981. Άρχισε να τραβάει φωτογραφίες στο φωτογραφικό στούντιο του θείου του όταν ήταν είκοσι ετών και δούλεψε ως φωτογράφος εμπορικών/διαφημιστικών αναθέσεων από το 2002 έως το 2004 και ως ελεύθερος επαγγελματίας από το 2004 έως το 2010, σε συνεργασία με ένα τοπικό πρακτορείο ονόματι Alerte Haiti.
Όταν ο πρώην πρόεδρος, Jean Bertrand Aristide, βρέθηκε στην εξορία το 2004, ο Chery αποφάσισε να δείξει με εικόνες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις κοινωνικές αδικίες που υφίστανται οι άνθρωποι που ζουν στις παραγκουπόλεις.
Μετά το σεισμό του 2010 σημειώθηκε αύξηση όλων των σοβαρών εγκλημάτων, συμπεριλαμβανομένων δολοφονιών, απαγωγών και κάθε είδους βίας. Όταν είδε πώς αντιμετώπιζαν οι αρχές τα θύματα, χωρίς σεβασμό στα δικαιώματά τους, αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα στο φωτορεπορτάζ και ξεκίνησε τη συνεργασία του με το πρακτορείο Associated Press την ίδια χρονιά. Το 2011 ο Chery επιλέχθηκε για να λάβει μια πλήρη υποτροφία σε ένα workshop φωτορεπορτάζ στην Αργεντινή και στη συνέχεια εργάστηκε στο Μεξικό για το Associated Press ως φωτορεπόρτερ για κάποιο διάστημα το 2012.
Στην Αϊτή, όπου εδρεύει επί του παρόντος για το Associated Press, η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων είναι αναλφάβητοι και η φωτογραφία αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από χίλιες λέξεις: το μήνυμα που μεταδίδεται μέσω μιας φωτογραφίας είναι εξαιρετικά δυνατό και η φωτογραφία καταγράφει την καθημερινή ζωή ενός έθνους.
“Αϊτή: ένα έθνος στα όρια”
Οι ελλείψεις καυσίμων, οι αυξανόμενες τιμές και οι ισχυρισμοί για κυβερνητική διαφθορά πυροδότησαν διαμαρτυρίες στο φτωχό έθνος της Αϊτής.
Οι διαδηλωτές είναι θυμωμένοι για την κατακόρυφη αύξηση του πληθωρισμού και την αποτυχία της κυβέρνησης να ασκήσει δίωξη για την υπεξαίρεση από ένα πρόγραμμα πολλών δισεκατομμυρίων της Βενεζουέλας που έστειλε πετρέλαιο με έκπτωση στην Αϊτή.
Μεγάλο μέρος της οικονομικής στήριξης για την ανοικοδόμηση της Αϊτής μετά τον σεισμό του 2010 προέρχεται από το ταμείο Petro Caribe της Βενεζουέλας, ένα σύμφωνο του 2005 που παρέχει στους προμηθευτές χρηματοδότηση για πετρέλαιο με τιμές χαμηλότερες από αυτές της αγοράς και βρίσκεται υπό τον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης της Αϊτής.
Σε μια χρονιά που οι διαμαρτυρίες απογοητευμένων πολιτών σάρωσαν μεγάλο μέρος του πλανήτη, η θλίψη και η τραγωδία της Αϊτής αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Αλλά οι φωτογραφίες του Chery μαρτυρούν, με οξύ, ανθρώπινο τρόπο την παραζάλη μιας χώρας στα όρια της αποσύνθεσης. Είναι μια ιστορία κρίσιμης σημασίας για την κατανόηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο κόσμος σήμερα.
Nariman Ayman El-Mofty
Η Nariman Ayman El-Mofty είναι φωτορεπόρτερ του πρακτορείου Associated Press από το 2016.
Εργάστηκε ως συντάκτρια/φωτογράφος για το AP στη Μέση Ανατολή, καλύπτοντας την περιοχή με έδρα της το Κάιρο.
Οι αποστολές της περιελάμβαναν ειδήσεις, ρεπορτάζ και περισσότερες εις βάθος επί μέρους ιστορίες.
Η Nariman συνεργάζεται στενά με περιφερειακούς συντάκτες του AP, το προσωπικό του γραφείου και τους συντάκτες για τον προγραμματισμό της κάλυψης ειδήσεων και επιχειρήσεων στην περιοχή
“Αποβιβαζόμενοι στην Κόλαση”
Με τα συστηματικά βασανιστήρια του, το Ras al-Ara, στο Lahj της Υεμένης, είναι μια κόλαση επί γης για τους μετανάστες στο δύσκολο ταξίδι των 1.400 χιλιόμετρων από το Κέρας της Αφρικής προς την πλούσια σε πετρέλαιο Σαουδική Αραβία.
Οι μετανάστες φεύγουν από το σπίτι φορώντας σανδάλια, με όνειρο να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Περπατούν σε βουνά και ερήμους, με αμμοθύελλες και θερμοκρασίες 45 βαθμών Κελσίου, επιβιώνουν με ψίχουλα ψωμιού και αλμυρό νερό από αρχαία πηγάδια.
Στο Τζιμπουτί, μεγάλες σειρές μεταναστών κατεβαίνουν ένας-ένας τις βουνοπλαγιές προς τη βραχώδη παράκτια πεδιάδα, όπου πολλοί βλέπουν τη θάλασσα για πρώτη φορά και τελικά επιβιβάζονται στα σκάφη. Μερικοί καταφέρνουν να διασχίσουν με ασφάλεια τη διαλυμένη από τον πόλεμο Υεμένη και φτάνουν στη Σαουδική Αραβία, μόνο και μόνο για να συλληφθούν και να τους πετάξουν ξανά από την άλλη πλευρά των συνόρων.
Οι τυχεροί φτάνουν στο βασίλειο για να κερδίσουν τα προς το ζην ως υπηρέτες και εργάτες. Όμως άλλοι εγκλωβίζονται στον εφιάλτη της Υεμένης –σε κάποιο βαθμό επειδή η Ευρώπη έκλεισε τις πόρτες της, φορτώνοντας τους μετανάστες σε άλλες χώρες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε να πληρώνει την ακτοφυλακή και πολιτοφυλακές της Λιβύης για να σταματήσει τους μετανάστες εκεί, εμποδίζοντας την άλλη κύρια διαδρομή από την Ανατολική Αφρική, μέσω της Λιβύης και δια μέσου της Μεσογείου προς την Ευρώπη.
Ο αριθμός των διελεύσεων από τη Μεσόγειο μειώθηκε –από 370.000 το 2016 σε λίγο πάνω από 56.000 εφέτος. Εν τω μεταξύ, περισσότεροι από 150.000 μετανάστες βρέθηκαν στην Υεμένη το 2018, αύξηση 50% από το προηγούμενο έτος, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης.
Εφέτος, περισσότεροι από 107.000 μετανάστες είχαν καταφθάσει μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, μαζί με δεκάδες χιλιάδες ακόμη που ο οργανισμός δεν μπόρεσε να εντοπίσει –ή που θάφτηκαν σε τάφους κατά μήκος της διαδρομής. Και οι ευρωπαϊκές πολιτικές ενδέχεται να κάνουν το πέρασμα της Υεμένης ακόμη πιο επικίνδυνο.
Χρηματοδοτούμενη από την ΕΕ, η Αιθιοπία έχει πατάξει τους διακινητές μεταναστών και εντείνει τους συνοριακούς ελέγχους. Οι συλλήψεις γνωστών μεσαζόντων έχουν ωθήσει τους μετανάστες να στραφούν σε αναξιόπιστους διακινητές, ακολουθώντας πιο επικίνδυνα μονοπάτια και αυξάνοντας τον κίνδυνο κακοποίησης.
Αυτή η σειρά είναι το χρονικό ορισμένων από αυτούς τους μετανάστες και εξιστορεί το επικίνδυνο ταξίδι τους.
